دلبرانه رقص

اینجایم من
عروس ِسپید پوش ِکویر ِپریشانی
با گیسوانِ سیاهِ پر بهانه­ی آزادم
که جا می­گیرد میانِ انگشتانِ بی قرار ِجسم ِتب داری
و زخمی شاید،
و مُهر ِنبایدی بر پایانِ بزمی

وانمود نمی­کنم تنهایم
پرم از حضور ِیکباره­ی مهمان­های گهگاهی
که بی­دعوتی می­شوند هم سفره­ی سیاهِ چشمانم
و گم می­شویم در حضور ِهم
چند صباح ِنه چندان کوتاهی

زمانِ رفتن که می­رسد؛
دل داده نیستم هرگز
لباس ِغرق ِرقص ِدلبری­ام را به تن می­کنم
می­روم آن دورها
می­ایستم در کمین گاهِ باد
تا حسابی برقصاندم
و کنده شوم از هر تن پوشی

شاید سَیاحی را دیدم
که مدت­هاست دلبری­ام را انتظار می­کشد
و مسحور ِرقص ِبی جنبندگی­ام شده
و غرق ِدیوانگی ِباد…