یادواره-ای بر سنگِ قبر ِرویایی مرده

خاطرت هست زیبای من، وقتی بی هراس در آغوشت بی جامگی آرزو می کردم. و جامه از تو می کندم و با سرانگشت هایم خطِ خون می کشیدم بر وجودت، از شور ِداشتنت؟!

حالا بیا و ببین که هزاران خطِ خون جسمم را می سوزاند و اندیشه-ام را به بی اندیشگی کشانده. بیا و ببین که آرزوی حضورت در آن دنیای پر لذت، به شعارهایی مانند شده که با اسپری-ای خالی از رنگ بر دیواره ی بی ارادگی ِ این دنیای پر حسرت می نویسم.

بیا و ببین که قوه ی تخیلم تا کجاها دورم کرده از آن بستر ِساده ی پر علت و معلول، که تو علتِ تامش بودی؛ و من، تحقق ِوجودم به ضرورتِ وجودت، به زیر ِملحفه ی ساتن، که نرمی لبانی، نرمی ِلبانم را بس بود.