...

گاهی زمین آهسته می­گردد
تا من درونِ همهمه این شهر
پرسم ز خود
هر لحظه را، صد بار
آخر من و تو،
باز روبروی هم؟!

آخ که چقدر این لحظه­ها سخت-اند
بوس و بغل، ناز و نوازش نه،
نه اینها!

آخ که چقدر سخت است
سخت است
سخت است!
من خالی از خالی
تو دریایی پر اما!

هی، بی خیال شعر!

گویا دگر افسانه­ی
من با تو، من شدن؛
در این هوای وهم
از سر گرفته-ام
اما دلم سوا-ست
از این گلایه­ها!

هی، بی خیالِ شعر!
بر هم بنه دو چشم
از فرطِ این گریز
پاییز ِدر گذر!