...

نشسته­ام اینجا
و می­خندم بلاهتِ
نشسته، ایستاده دیدن را!

تماشایش که می­کنم
کِز می­کند پشتِ صنوبری که،
کاج­ها را چشم ِدیدنش نیست

من هم لَم می­دهم
آن سوی دیگر ِصنوبر
و آهسته می­خوانمش به نام!

نامش پخش می­شود
میانِ سوزنی ِبرگ-ها
و سُر می­خورد بر گونه­اش
و می­افتد به نرمی
بر خاکِ خاک گرفته­ی پیش ِپایش

دست می­برم وجودش را، بی هوا
و می­گردانمش گِردِ سیاهِ چشمانم
دیدنش را که سیر شدم؛
می­ایستم.
بی آنکه نوازشش کنم،
صدایش،
و یا حتی تماشایش!

آهسته می­خواندم به نام!
نامم پخش می­شود
میانِ سوزنی ِبرگ­ها
و سُر می­خورد بر گونه­ام
و می افتد به نرمی
بر خاکِ خاک گرفته­ی پیش ِپایم

و طنین ِصداها
و آزرده کلاغ هایی که پر می­کشند
و قار قارهاشان به هوا می­رود

چشم از آسمان که بر می­دارد
رفته­ام
و می­بینم که دخترانه نامم را،
گره می­زند
به شاخه­ای از صنوبر
با روبانِ قرمز ِموهایش!

و گم می­شود
میانِ کاج های 200 ساله­ی در هم تنیده­ای
که قاق ِمردان را تداعی گر است
و صنوبر را،
چشم ِدیدنشان نیست...