در هیچ شروع می شوم، بی بهانه تمام

کورمال کورمال
دست در تاریکی می برم
در ژرفای ظلمتی که،
حتی سپیدی بدنهای نیمه عریان را،
توانِ دیدن نیست.

بوی انسان می دهد اینجا
بوی عریانی،
بوی دهشت و پشیمانی

گوش کن؛
قهقهه ی مستانه-شان را می شنوی؟!
اینجا فرشته ها مسموم-اند
پیش ترها سپیدی-شان را باختند
روزها در آغوش ِغولان کودکی می کنند
شب ها در خوابِ کودکان قصه سرایی

گوشه ای کز کرده-ام
مبادا غولی هوس کند دستم گیرد
و با خود به بلندای عصیان رساندم
آخر می دانی؟
دیگر خلاصی نمی دانم...

نه، نمی ترسم...
یکبار با مهربان-ترینشان تصادف کردم
و بخشی از وجودم را در صحنه ی تصادم باختم
پس دیگر نمی ترسم
این اتاق چهار گوشه که بیشتر ندارد!
به زودی پیدا می شوم...

کاش این یک بداند
در آن همه تکرار و تکرار
گاهی زندگی می یابم
هر چند، بوی تازگی را دوست دارم
و از کهنگی و عادت نفرت

کاش این یک بداند
حین ِمزه مزه کردن طعمه،
قلاب را باید کشید

کاش این هم بداند
شایسته ی هزاران عتابم
چرا که در هیچ شروع می شوم،
بی بهانه تمام...