ماگیندای نگین را دوستیم آمد

آسمان دارد برای خودش می بارد
من برای خودم
امشب دلم،
فقط کمی نگین خواست
که بی هیچ ترسی صورتش ببوسم!
بله...
میانِ همین ها و همان ها
در تقابل ِهست های نا موزون
نیستی ِهست شده ای را در می زنم...
باشد؛
آهنگِ اسمت را هم که دوست دارم
نگین گفتنم می آید هی!

از این اتاق به آن اتاق که می روم
گاهی،
حسرتِ دری را به هم زدن
بر دلم می ماند.
ماگیندایت برایم
حکم ِهمان اتاق های بی در بود...
حسرتِ کوبیدنش بر دلم ماند!
می دانی؟
گاهی اصواتِ خوشایند
در درونِ خود
همه اندیشه ها و رویاها را به بزم نشسته اند!
ماگیندای نگین را دوستیم آمد...

می دانم...
می دانم گاهی انتظار
پشیمانی ام می دهد
آیینه ای که خود را در آن می بینم
محال است تو را نشانم دهد
اشتباه مکن!
آن توی شبیه به من هم،
من نیستم!
چه لباس ِنازکی پوشیده ام
فراموشی، حافظه ام را شیار شیار می کند
تاوانش هم تکرار است وُ تکرار...

بوی بارانِ زمین خورده را دوست دارم
زمین ِباران خورده هم،
که جای خود...
باران که تند می بارد
چترها باز می شوند
و قدم ها تندتر
من پناه نمی خواهم
باران خورم هم، ملس است
زیر ِبرف وُ باران
می شود یکی بود یکی نبود را
با یکی بود دیگری هم بود
ماگیندا ساخت!

_____________________
مرتضی هم مُرد...خدایش بیامرزد...