آدمک

و چه انبوه مجانین!
و چه انبوه خموشین!

و چرا هیچ کسی دم نزند
خلق، چرا خندانید؟
و دمی بعد به چون ابر بهار می بارید؟

گر چُنین است
بخندیم و بخندند
بگرییم و بگریند

بیایید، بمانیم
و بخندیم
به یکتا گل ِپژمرده ی قالی

بخندیم،
به عکس ِشتر دشتِ خیالی

بخندیم،
به هر سکه ی این قُلّکِ خالی

بخندیم،
به تقلید، به هر خنده ی فانی

که شاید بفهمیم همه ما
آدمک های سیاهیم
روی دیواره ی این خانه ی فانی